Jesús Kristur og ég

Hér sit ég einn með sjálfstraustið mitt veika
á svörtum kletti er aldan leikur við.
Á milli skýja tifar tunglið bleika
og trillubátar róa fram á mið.
Af synd og fleiru sál mín virðist brunnin.
Ó sestu hjá mér, góði Jesú nú
því bæði ertu af æðstu ættum runninn
og enginn þekkir Guð betur en þú.

Ég veit þú þekkir einnig eðli fjandans
sem alla daga situr fyrir mér.
Og þótt ég tali vart í auðmýkt andans
ber enginn dýpri respekt fyrir þér.
Hvað sem trú vor týndum sauði lofar
ef taglsins auðmýkt nær í hjartað inn,
mig langar til, er tunglið færist ofar
að tala við þig eins og bróður minn.

En hvern þann sem að hrellir mest og blekkir
heldur fólkið jafnan bestan mann.
Það skyldi engan undra sem að þekkir
eitthvert brot af þessum lífsins rann.
Ó, Jesús minn, þótt ég og þú sért firrtur
og jafnvel hún, sem eitt sinn fæddi þig,
því almennt varstu ekki að góðu virtur
og ennþá síður virðir fólkið mig.